donderdag 25 oktober 2018

De Vergankelijkheid van Internet - over het verdwijnen van websites

Ooit lang geleden had ik een site waarop ik interessante citaten verwerkte (1). Ik was zojuist lekker op de bank gaan zitten met een boek toen ik weer eens stuitte op een stukje waarvan ik dacht: dat is goed om op te slaan, en meteen ook toegankelijker te maken voor de rest van de wereld.



Dat was vaak mijn gedachte, en vooral gedurende de periode dat ik ruim 2 dozijn aan websites had draaien op allerlei vooral gratis websites: een soort archieffunctie met de mogelijkheid dat andere mensen er ook de vruchten van zouden kunnen plukken, waarbij er wellicht zelfs wat constructieve feedback of aanvullingen zouden kunnen komen.

Waterput.yolasite.com is niet meer

Tot mijn schrik zag ik dat een van mijn maatschappijkritische websites uit het verleden was weggeoopst, als het ware. Op deze site op het yola-platform stonden maar liefst 100 artikelen waar ik vele uren tijd in had gestoken. Goed, niet altijd even actueel meer, maar ook als naslagwerk toch zeker interessant.

Ik heb yola via een formuliertje op de site nog gevraagd wat er loos is, maar gezien de recente facebook-, youtube en alternatieve mediazuiveringen (2) zou het me niet verbazen dat zelfs mijn schattige, maar kritische website (3) het veld heeft moeten ruimen. Misschien is er ook iets anders aan de hand, of hoop ik stiekem dat mijn site ook opgevreten is door het censuurmonster.



In die zin begint het er toch wel sterk op te lijken dat de vergankelijkheid van het internet steeds duidelijker wordt. Ik had zo al mijn bedenkingen toen de wetenschap ook begon met het gebruiken van URL's als wetenschappelijke bronnen. Maar de kans is groot dat veel artikelen die nu op internet staan er over tien jaar niet meer zijn, oftewel omdat ze weggecensureerd zijn, of omdat de gebruikers de huur van de sites niet meer willen betalen, of omdat platforms failliet gaan, servers opgedoekt worden, of worden overgenomen door anderen met andere namen etc.

En de sites die er dan nog zijn worden mogelijkerwijs door allerlei redenen niet meer door zoekmachines getoond omdat ze te weinig worden gezocht, te weinig worden bijgewerkt, of ongewenste informatie bevatten.

Wat kun je hier tegen doen? Wellicht met een torbrowser gaan werken om de censuur wat te omzeilen? Misschien heel veel sites opslaan voordat ze het veld ruimen, en dan maar hopen dat je computer niet crasht, voordat je het ergens anders hebt opgeslagen, ook op informatiedragers die een beperkte betrouwbaarheid hebben (DVD's, harde schijven, usb-sticks).



Of misschien toch maar gewoon uitprinten en in een mapje of boekje bewaren? Het lijkt er wel op dat die ouderwetse techniek wel eens de meest tijdsbestendige manier is om informatie te bewaren. Je zou dingen nog ergens in 'de cloud' kunnen bewaren, maar dat is ook afhankelijk van gebruikersnamen en wachtwoorden. Als mensen overlijden of hun wachtwoorden niet meer kunnen achterhalen dan verdwijnt die informatie ook allemaal.

Gelukkig is er nog altijd het initiatief van 'the wayback machine' dat zich als doel heeft gesteld een soort archief te maken van het internet. Op deze site was mijn oude waterputsite nog wel vindbaar. (4).

Uiteindelijk kreeg ik via Yola weer toegang tot mijn site, maar het wederom publiceren wil maar niet lukken. Toen ik zo rondkeek op die oude site van me, zag ik dat ook het verlies van vele andere artikelen moest accepteren. Die had ik namelijk geplaatst op een gratis website server van DHOST. Daar zag ik deze melding verschijnen...

Hier had ik een backup staan van vele tientallen onderzoeksartikelen. Inmiddels allemaal verdwenen.
In die zin is het zeker aan te raden om als je een groot aantal sites onder je beheer hebt, regelmatig te controleren of ze er nog wel zijn, of dat er iets staat te gebeuren dat je sites het ravijn van de vergetelheid in smijt. Ik ben een aantal jaren niet meer actief geweest en moet nu dus veel puinruimen en dode sites begraven.


NOTEN
(1) Boekengedachten
(2) https://www.rt.com/usa/442034-neocons-purge-alternative-media/
(3) http://waterput.yolasite.com
(4) http://archive.org

zondag 29 januari 2017

Digitale Cocaine, Gloeiende Kinderen en Chinese Afkickcentra

Druk als je bent met je gezinnetje, lukt het nog zelden om je te verdiepen in wat dan ook. Ach, je moet wat over hebben voor je kinderen. Soms echter drukken bepaalde onderwerpen toch door deze mist heen, en over zo'n onderwerp wilde ik het even kort hebben. Niet te lang, want daar heb je als lezer waarschijnlijk ook geen tijd voor: er staan immers duizenden andere dingen te wachten die ook allemaal verschrikkelijk interessant zijn.

Yes, Give me more!

Als je dan uiteindelijk de puf hebt gevonden om niet te gaan bijslapen, maar met een suffe kop wat te gaan rondneuzen kwam ik al snel terecht op interessante boeken, zoals 'Digiziekte' en 'Digitale Dementie' van Manfred Spitzer. Ook 'Wired Child: Reclaiming Childhood in Digital Age' van Richard Freed en 'Glow Kids' van Nicholas Kardaras lijken aanraders.

Ook al gebruik ik liever niets van een propagandazender als de BBC, is dit plaatje er toch van afkomstig (1)

In dit laatste boek kwam ik een passage tegen waarin gesproken werd over het verschijnsel dat er in Azië werkelijk afkickcentra zijn voor mensen die leiden onder Internet Addiction Disorder (I.A.D.). In China alleen al zouden er 20 miljoen tieners zijn die dit soort problemen hebben. In Zuid-Korea zouden er maar liefst 400 tech-afkickcentra zijn.

En wat doen wij in het westen? Ik was eind vorig schooljaar op een kennismakingsavond bij de middelbare school van mijn dochter en wat ik daar hoorde geeft goed de houding van het Westen weer. De klasseleraar zei toen dat hij er echt voor wilde pleiten dat er zoveel mogelijk tablets in de klas werden gebruikt, want dat was modern en boeken zouden toch wat ouderwets aan het worden zijn.

In de termen die in de bovengenoemde boeken worden gebruikt zou je dat kunnen parafraseren als 'zet de kinderen aan de digitale cocaine' of de electronische heroine. Uit Hersenonderzoek blijkt dat er door het kijken naar tablets/smartphones dezelfde stoffen worden vrijgemaakt als bij seks en druggebruik (dopamine). In hoeverre is dat allemaal gunstig voor jongeren wiens hersenen zich nog volop aan het ontwikkelen zijn?

NOTEN

zaterdag 31 oktober 2015

Over Lava, Luna en een Wandeling door het Park

Zoals gebruikelijk neem ik de zoekopdrachten waarmee mensen in dit domein terechtkomen als basis voor de vorming van nieuwe parels. De Japanse kerseboom in het lava blijft populair (1), wat je toch minder kunt zeggen voor mevrouw Langnek op diezelfde pagina. Een knap staaltje Lava trof ik aan bij Marina Molares (2).

In de boeiende wereld van de verkoop van tweedehandsboeken gebeurde me laatst iets bijzonders. Er was een verzoek gekomen van iemand die graag het boek 'Luna's Erfenis' van Julia Butterfly Hill wilde kopen van me.

Dit boek had ik inderdaad in mijn collectie en toen ik een gebruikte kartonnen verpakking pakte om het boek in te versturen, werd mijn aandacht getroffen door de afzender van dat doosje van toen: het betrof namelijk iemand die werkte onder de naam 'Luna Movies'. Dat zijn toch toevalligheden die het leven toch weer net wat extra franje geven.

Vlinderfles (3)
Via Julia 'Luna' Butterfly kom ik aan bij een fragment dat ik vandaag las in een boek van Sue Palmer (Vriend of vijand?). Ze beschreef daar hoe vaak ouders tegenwoordig hun kinderen met de auto naar school en naar allerlei andere activiteiten brengen en hoe dat eigenlijk ten koste gaat van 'quality time' dat je zou kunnen hebben met je kinderen als je met ze gaat wandelen of fietsen.

Ik kan dat alleen maar beamen: vaak komen mooie gesprekken los tijdens een dergelijke fietstocht. De confrontatie met de weerelementen geeft het ook iedere keer weer een extra dimensie.

Hieronder citeer ik een fragment dat me aansprak, afkomstig van pagina 72:
"Toen mijn dochter op de kleuterschool zat, hadden we geen auto en moesten we dagelijks ongeveer anderhalve kilometer heen en terug lopen. Ik weet nog dat we spontaan spelletjes bedachten: we speelden verstoppertje op het kerkhof waar we overheen liepen om de weg af te snijden, in het park probeerden we eekhoorntjes te zien, we verstopten nootjes voor ze en we verzonnen verhalen over de mensen die we op straat zagen. Deze en andere gekke spelletjes kwamen spontaan in ons op en we genoten er beiden van."
Als we het dan hebben over wandelen en eekhoorns kan ik je nog aanraden een blik te werpen op de onderstaande reportage van een wandeling die ik eind oktober 2015 maakte in een park in Moers, Duitsland.

NOTEN
(1) http://mooiegedachten.blogspot.de/2013/03/over-lava-kersenbomen-deksels-en-de.html
(2) https://www.flickr.com/photos/marinamolares/7837403974/in/faves-braincheck/
(3) https://www.pinterest.com/pin/191543790378921451/

zondag 27 september 2015

Pannen, een Deksel en Geld Verdienen met YouTube

Het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik iets heb geplaatst op dit waanzinnig mooie blog van me. Ik kan er van alles over zeggen, maar doe dat maar niet. Eén video zegt in dat geval meer dan 1000 woorden.


Het was een hele stap om mijn kind op Youtube te plaatsen, maar anderzijds is het ook wel leuk dat je op deze manier je eigen kind in de zoekresultaten kunt tegenkomen, als je bijvoorbeeld zoekt op deksels of pan, of misschien dreumes en tafel.

Al langere tijd had ik een Youtube-kanaal, alleen richtte die zich vooral op anti-imperialistische kijkers in het Engelstalige gebied, waarbij ik vooral nieuwsvideo's plaatste rondom thema's als Libië en Syrië. Ik was één van de weinigen op de wereld die rond zeven uur 's avonds met zijn camera-opname-functie het engelstalige nieuws opnam van de Libische TV, voordat hij door de NAVO en zijn terroristen uit de lucht, uit de lucht werd geschoten.

Langzaam zonk het rijkste land van Afrika weg door de vernielzucht van vooral
Frankrijk, die in ruil voor goedkope olie de oppositie aan de macht wilde helpen (1).
Maar goed, eigenlijk wilde ik het helemaal niet hebben over Libië, maar over een idee van mijn oudere dochter (nog niet verschenen op YouTube, hoewel ze wel overweegt zelf een kanaal te starten), toen ze zag dat mijn goede oude Libisch-Syrische kanaal toch goed was geweest voor meer dan 700.000 weergaves: ze kreeg namelijk eurotekens in haar ogen.

Yes, yes! met dank aan het studentenleven (2)
Niet dat ik echt geld tekort kom, maar het leven zou wel iets ruimer kunnen worden als ik wat meer geld te besteden zou hebben. Ooit was er een tijd dat ik wellustig kon sparen, maar dat is er sinds het worden van een gezinsman allemaal niet meer zo bij. Daarom ben ik ingegaan op haar verzoek en ben ik aan het 'monetizen' geslagen: mijn youtube-kanaal heb ik gekoppeld aan mijn google-adsense-account en hoppa! daar kon het feest gaan beginnen.

Het leeuwendeel van de video's op mijn kanaal kwamen niet in aanmerking om eventueel geld op te leveren, maar toch aardig wat mochten wel meedingen naar de grote financiële roem. Om verder ook zelf een stukje creativiteit af te leveren heb ik zelfs een ongekende uitspatting van scheppingskunst gefilmd en op youtube geplaatst. Dit product - dat natuurlijk uit het leven is gegrepen - kun je hieronder terugzien:


Toen ik deze parel van de moderne nederlandse zang aanbod aan Youtube met het verzoek er ook commercieel eigenaar van te worden, kreeg ik een mail van het Youtube team met de vraag of ik kon aangeven bij welk muzieklabel ik was aangesloten. Ook wilden ze graag weten wie de zanger was en wie de componist...

Voor een mooie toespraak van Evo Morales, de President van Bolivia tijdens de Vergadering van de VN op 26 september 2015: https://www.youtube.com/watch?v=aBrwhxRJaog

NOTEN

zondag 3 augustus 2014

Kersen in de Sneeuw en Sarah's Bergkristal Mobieltje

Triggers voor dit artikel kwamen voort uit zoekpartijen naar harige appels, spaanse bomen en koesterende mensen. Als eerste bleek de harige appel van Sarah Illenberger een zekere populariteit te genieten (1).

Omdat ik na die harige oksels, bomen en de okselpads wel weer even genoeg had van al die harigheid die als een magneet mensen naar deze blog lijkt te trekken, heb ik me meer gestort op Sarah Illenberger en haar werk. Deze Duitse kunstenares heeft buiten de surrealistische fruitserie ook de onderstaande productie op haar naam staan (2).

Mobieltje met Bergkristal - Schelle Stalagmiten (2)
Ik lijk overigens wel iets te hebben met Duitse vrouwelijke kunstenaars. Ik kan me nog herinneren dat ik enkele werken van een andere artieste, Anja Stiegler,  heb geplaatst op deze blog, waarbij vooral het beeld van de vrouw die door haar kamer zwemt op mijn netvlies is blijven plakken (3). Anja en Sarah: een gezellig surrealistich Duits duo, kunnen we wel stellen. Als er ooit weer eens iemand naar hen zoekt zal ik eens proberen te achterhalen waar in Duitsland ze eigenlijk vandaan komen.

Maar het leven gaat door. Iemand kwam koesterend hier de voordeur binnen en dwong me om iets met het woord koesteren te doen. Ik dacht aanvankelijk een pakkend synoniem als kapstok te kunnen gaan gebruiken, maar de synoniemenopbrengst voor koesteren viel wat tegen. Ik heb nog even gedacht om dan met oesters verder te gaan, maar dat vond ik toch ook weer wat flauw. Uiteindelijk heb ik de Engelse weg bewandeld, als een soort talen mycelium (4) en kwam via cherish op een flinke Amerikaanse kers uit.

Kers op Lepel - Spoon and Cherry (5)
Ter afsluiting dans ik nog even mee met de spaanse boom van Heumensoord (6) en kom dan terecht bij de Spaanse Caravan van the Doors. Een heerlijk nummer uit 1968. Luister maar eens door onder de camper te klikken.





NOTEN
(1) http://mooiegedachten.blogspot.nl/2013/04/harige-appels-met-de-bolletjes.html
(2) Sarah Illenberger
afbeelding van Sarah afkomstig van http://www.diesel.co.jp/art/en/sarah-illenberger-x-miho-kinomura/
(5) http://www.photoree.com/photos/permalink/13303729-44028103@N07
(6) http://mooiegedachten.blogspot.nl/2013/03/een-surrealistische-spaanse-boom-in.html

woensdag 9 juli 2014

Koffieokselpads, Koffiedrab en een Bloemetje voor een Bizon

De harige oksels van Hanna Montana (1), tegenwoordig beter bekend als Miley Cyrus, zijn een grote hit op deze blog. Graag had ik meer spirituele thematiek gehad waar de mensen op afkomen, maar ik heb me nu eenmaal voorgenomen om thema's op te pakken die worden bezorgd waardoor ik wederom genoodzaakt was iets te doen met oksels. Dit keer werd ik in de hoek geduwd van de pads. Iemand wilde wel eens weten hoe het nu eigenlijk zit met okselpads. Dit inspireerde me tot het onderstaande prachtige kunstwerk.

Waarom pak je niet een koffiepad als okselpad?
Als je haar zo ziet dan komen bij mij de associaties los aan een vrouw die eigenwijs en eigenzinnig koffiepads inzet om haar soppende oksels onder controle te houden. De combinatie van het vocht en de warmte zou er dan zomaar toe kunnen leiden dat er een interessante koffiedrab langs haar bovenarm, danwel haar borstkas naar beneden zou kunnen druipen. Op zich een niet echt aantrekkelijk tafereel, maar waarschijnlijk wel een stuk frisser ruikend omdat menigeen koffie gaat zetten om onwelriekendheid te verdrijven uit het huis.

Koffiedrab: ook lekker voor in de tuin
Als we nog even dat beeld terugpakken van die lekkende koffiedrab uit de okselkoffiepads dan kun je je vast ook nog wel voorstellen dat de betrokken vrouw, danwel man, zijn bovenkleding uittrekt om dan vervolgens als een soort sproeier in het midden van een grasveld met tornadosnelheid gaat ronddraaien waardoor de zelf-opgewekte koffiedrab binnen een mum van tijd het gehele veld zal veranderen in een vruchtbaar paradijs, waar veel wilde dieren op af zouden kunnen komen.

Geef een Bizon ook eens een bloemetje (bron 2, John Wilhelm)

NOTEN
(1) http://mooiegedachten.blogspot.nl/2013/03/ode-aan-de-oksel.html
(2) http://www.dailymail.co.uk/news/article-2536481/When-Mother-Nature-meets-Photoshop-IT-director-turns-wildlife-pictures-surreal-works-art.html

zondag 1 juni 2014

Gummbah in een Bananentrommel op een Bakfiets van Cangoo

Vandaag keek ik voor het eerst sinds geruime tijd weer eens op deze blog waar ooit nog eens mooie gedachten, dan wel mooie beelden waren terug te vinden. Tot mijn verbazing zag ik dat het dit keer niet ging om guppies, smurfen, of Dirk-Jan, maar dat zowaar onze Gummbah (1) in de prijzen was gevallen.

Zoals gebruikelijk ben ik dan ook meteen voortvarend op zoek gegaan naar een nieuwe Gummbah, en werd getroffen door de enorme grofheid van de tekeningen. Het plaatje dat ik had gebruikt was gewoon netjes, en dat wilde ik eigenlijk ook zo houden. Ik moest me door een woud van smerige humor heen slaan, waarbij ik overigens toch ook regelmatig een glimlach op mijn gezicht moest toelaten, tot ik bij de onderstaande cartoon uitkwam, over een belangwekkend interview met een schrijver van niks.


Na deze wijze woorden richt ik mijn aandacht op de realiteit waar ik me vandaag de dag in begeef, en dan kom ik toch al snel op de bananentrommel die ik zojuist nog heb mogen afwassen. Hierbij een shot van de gele trommel, met daarbij op de achtergrond een stuk aanrecht. Merk hierbij op dat er zich nog enkele druppeltjes bevinden, tezamen met enkele gaatjes.

Een natte bananentrommel op een doorsnee aanrecht
Daarnaast ben ik ook in blijde verwachting van een bakfiets om daarin waarschijnlijk vanaf september een drietal kinderen in te mogen vervoeren in de toekomst. Onze ogen zijn gevallen op de Cangoo, na een proefrit in Utrecht te hebben gehad. We hadden eerst een tochtje gemaakt op een Babboe in Willibrord (of zoiets, ergens in Brabant, nabij St. Anthonis), maar daar waren we toch duidelijk minder enthousiast over. De Cangoo is voordeliger, rijdt stabieler en heeft bovendien ook nog eens een stevigere motor.

Cangoo Bakfiets

 NOTEN
(1) http://mooiegedachten.blogspot.nl/2013/04/waarmee-wil-je-je-geest-voeden-guppies.html